Ja hoor. Het gebeurt niet vaak en als het gebeurt voel ik me behoorlijk lui , maar vanochtend heb ik het gedaan. In mijn frisse hardloopoutfitje de walk of shame gemaakt richting kledingkast, om mij toch maar weer om te kleden in een outfit waarin ik maar beter niet kan gaan hardlopen.
In mijn hoofd ging het van een run van 30k naar 30 minuten, of nee toch maar 30k en uiteindelijk helemaal niets. Koffie, lui lezen en lekker koken werd het. Zou het het feit zijn dat de marathon dichtbij komt en ik het lange lopen zat ben? Is het omdat ik geen inspiratie meer heb voor een verfrissende route of omdat ik een rotweek achter de rug heb? Ik weet het niet. Ik zou het makkelijk op het laatste kunnen gooien, maar over het algemeen ben ik goed in het wegrennen van shit, dus dat zou geen reden mogen zijn. Maar toch, het zou goed de reden kunnen zijn.
Anyway, ik heb niet gelopen en zo zit ik dus de hele dag een beetje de balen van mezelf. Te bedenken waarom, het goed te praten en nieuwe afspraken te maken (maandag ga ik dan voor een lange duurloop. Echt!). Maar waarom eigenlijk? Ik ben hier niet trots op, maar waarom moet ik er toch zo’n groot punt van maken? Wat is er nou mis met een goede dag relaxen, hangen en – eigenlijk – niets doen? Weinig.
Maar toch. Een stukje lopen had geen kwaad gekund en had mijn dag er vast beter op gemaakt. Ergens weet ik dat maar al te goed en toch ga ik het vandaag niet doen. Denk ik. Of toch wel nog. Straks na het eten? Nee. Fack die shit.
Mafkees.
Words To Run By 