Als er iemand keihard staat te cheeren als ik een marathon loop dan is het mijn moeder wel. Met flesjes water, bellenblaas en zelfs een spandoek schreeuwde ze mij al twee keer de finish over. Ze vindt mijn loopavonturen maar wat knap, maar is zelf niet zo van al dat sportieve gedoe. Tot nu. Want opeens wil ze het ook leren. Ik was op bezoek en we gingen een stukje wandelen. ‘Hoe moet dat nou Nine? Dat hardlopen?’ Voor ze het zelf door had liep ze van lantaarnpaal naar lantaarnpaal en soms zelfs nog een stukje verder.
Heel knap mams, ik ben trots! Ga vooral zo door.
Hopelijk vind je het niet erg dat er nu een foto (en zelfs een filmpje) van je op m’n blog staat.
xNine
Words To Run By 
Wat enorm leuk en lief dat jullie zo trots zijn op elkaar.