Bridge the Gap AMS

Maandagochtend, een uur of 10. Mijn telefoon gaat, maar ik verkeer in een halve coma en ben dus net te laat om op te nemen. Als ik mezelf met moeite omhoog hijs zie ik dat het mijn werk is. Ik bel terug en zodra er verbinding is kom ik erachter dat mijn stem volledig weg is. Welkom op de after-after party van een weekend Bridge the Gap Amsterdam: ik kan niet meer praten, ben intens moe, heb spierpijn en een kater, maar alsnog zit ik in een runner’s high zonder een meter hardgelopen te hebben. Dit was ontzettend gaaf.

Het idee van Bridge the Gap is ontstaan in New York en de term komt uit de hip hop scene. Het idee van BTG is het verbinden van urban running crews vanover de hele wereld. Dit gebeurt online (vooral via Instagram), maar ook real life rondom grote loopevenementen in die steden. Zo ging ik in september een weekend naar Kopenhagen voor de halve marathon en was ik een paar weken terug nog in Berlijn waar ‘Run Pack’ zich (op sublieme wijze) voor ons uitsloofde rondom de Berlijn Marathon.

Wij kregen dit weekend bezoek van een lading lopers:

NBRO, Kopenhagen
Snel, blond, goed in bier drinken. Of nouja, niet heel goed, gezien er niet alleen bier in ging, maar er ook het een en ander weer uitkwam. Een van hun lopers – Joachim! – liep ook de Berlijn marathon (een paar weken terug) en besloot precies een week terug ook maar gewoon naar Amsterdam te komen voor de hele. Lekker bezig hoor.

Gorky Park Runners en Girl&Sole Running Club, allebei uit Moskou
Ik ontmoette ze al eerder bij de Parijs marathon dus een fijn weerzien. Deze crews stopten bij het cheering point voor selfies met ons en om een biertje te drinken. Hа здоровье!

Parkdale Roadrunners, Toronto
Kwam met een enorme groep en deed direct een tourtje door Europa. Chris (a.k.a. Mister Hawaii) deed samen met een groepje Junkies een formidabele impressie van the Backstreet Boys op vrijdagavond in karaokebar Casablanca en op zondag wat push-ups bij de cheering zone tijdens zijn marathon. Love the guy!

Run Pack, Berlijn
In Berlijn stool ik hun vlag (#capturetheflag) en dus moesten ze wel naar ons komen om die weer op te halen. Gelukkig maar, want ik had ze niet willen missen. Run with the pack, party with the pack!

BURT, Belgrado
Ik kende ze nog geen 10 minuten of ik kreeg al een t-shirt van deze stoere gasten in mijn handen geduwd. En dat terwijl ik niet eens wist van het bestaan van een Belgrado running crew! Uiteraard nodigden ze ons uit voor BTG Belgrado. Ik wil het!!

Run Dem Crew, Londen
Oke, zij hebben onze vlag gejat in Kopenhagen, maar wat hou ik van deze mensen. “We are not a running club and we do not jog. First and foremost we are family and a community who run hard, run fast and run strong“. Dat dus, precies, ja.

En dan vergeet ik bijna Still Waters Run Deep (Manchester),  East Laurier Running Club (Montreal) en natuurlijk het Amsterdamse Patta Running Team. Kortom: ontzettend veel toffe, leuke en inspirerende mensen bij elkaar, vanover de hele wereld.

Hardlopen is misschien datgene waarvoor je in eerste instantie bij zo’n crew komt, maar je komt er al snel achter dat onderdeel van een crew zijn veel meer is dan elke week een stukje rennen. Het is niet voor niets dat de hashtags #family en #crewlove je om de oren vliegen als je op de Instagram-accounts van deze crews kijkt. Waarom het zo verbindend werkt weet ik ook niet precies, maar dat het zo is en dat het best bijzonder is was een terugkerend gespreksonderwerp dit weekend.

Misschien komt het omdat we allemaal dezelfde passie delen, maar we elkaars doelen nooit in de weg staan. We maken een teamsport van iets wat geen teamsport is. Ik kan me zo voorstellen dat je wat chagrijnig wordt van een keeper in je voetbalteam die matig presteert tijdens een belangrijke wedstrijd, terwijl je echt meeleeft met je trainingsmaatje als hij een off-day heeft tijdens de halve marathon waar jullie samen zo hard voor hebben getraind. Je moedigt elkaar aan, zorgt ervoor dat iedereen het beste uit zichzelf wilt halen, bent er voor elkaar. Dat beetje competitie dat er is, werkt vooral motiverend en het slaat nooit om in iets negatiefs. Het zorgt er vooral voor dat we HarderBetterFasterStronger bij die finish komen.

En dus stond er zondagochtend kwart voor negen een groep lopers klaar om een enorme cheering zone op te zetten voor tijdens de marathon, was er een week eerder een  knutseldag waar we nog brak van de nacht ervoor borden knutselden voor die zone, deelden Running Junkies dit weekend hun huis met buitenlandse lopers (al hadden ze misschien amper ruimte) en stond er op zaterdagavond een fantastisch zelfgekookt diner klaar voor meer dan 100 man (met selfmade taart als toetje). Iedereen draagt bij waar kan en samen zet je uiteindelijk een heel geslaagd weekend neer. Ik was er flink van onder de indruk.

Na twee runs, meerdere feestjes en natuurlijk die marathon (wat gek genoeg soms meer bijzaak lijkt dan het doel van het weekend) werd er maandag uitgebrakt met zonnenbrillen, koffie en burgers. Er werden shirtjes, stickers en badges uitgewisseld, telefoonnummers en Facebookprofielen. Afspraken gemaakt voor runs in de toekomst (de halve van Berlijn!) en veel geknuffeld bij het afscheid.

En dan kom je dinsdagochtend weer op je werk, nog steeds met minder stem dan normaal en probeer je uit te leggen in wat voor positieve trip je de afgelopen dagen hebt verkeerd. Niet te doen. Nouja, ik hoop dat ik met deze post toch een beetje in de juiste richting ben gekomen.

//Photo cred: Lysanne (@lysannevandervoort), Roland (@rqcg), Wan (@cursorwan), Pim (@pimrinkes)

Advertentie