Nieuwe schoenen

Er was een tijd dat ik het fantastisch vond om nieuwe hardloopschoenen uit te zoeken. De belofte van magische stappers die – zonder enige extra moeite van mijn kant – zouden zorgen voor snellere tijden, lange afstanden zonder ongemakken en het gevoel alsof ik boven het asfalt zou zweven.

Totdat ik bij een winkel voor zo’n E150 het verkeerde paar meekreeg. Pas na een paar maanden en wat bezoekjes aan huisarts, radiologie en fysiotherapeut kwam ik daarachter. Een lange blessuretijd was het gevolg en een lichte angst voor het uitzoeken van nieuwe schoenen.

Waarom ik de eerste keer het perfecte paar meekreeg en daarna niet meer kan ik verklaren. Toen ik nog niets wist van pasfrequentie, overpronatie en voorvoetlanding was het niet zo ingewikkeld om een paar meter te rennen voor de schoenenwinkelmeneer. Ik deed het gewoon zonder na te denken. Als ik nu een winkel binnenloop en dezelfde vraag krijg is het anders. Ik weet dankzij mijn fysio en kilometers aan ervaring precies hoe ik eigenlijk moet lopen. Met nadruk op eigenlijk. Ik weet dat ik behoorlijk naar binnenklap met mijn voet en kan dat corrigeren als ik eraan denk, maar zoals ik dat ook zei tegen de schoenenverkoper bij mijn miskoop: na een kilometer of 15 zijn mijn spieren minder enthousiast en word ik lui. In tegenstelling tot die 20 meter hardlopen in een winkel. Geen probleem, ik ben opeens de perfecte loopster. Eentje die prima kan lopen op neutrale schoenen. “Ook op lange afstanden?” “Ja, ook op lange afstanden.”

Niet dus. En als goed advies daardoor geen goed advies blijkt te zijn en E150 wel veel geld blijft, is het opeens niet zo exciting meer om nieuwe schoenen te kopen. En dus stelde ik het uit. Maar echt voor een lange, lange tijd. Af en toe kreeg ik een paar toegestuurd (the glamourous blogger life), maar toegestuurde schoenen zonder filmpjes of advies, zijn vaak net zo slecht voor mijn looptechniek als schoenen met filmpje en slecht advies. Ik bleef dus maar kwakkelen.

Tot ik een mailtje kreeg van Jenn van Millet Sports. Gek genoeg was ze vanuit Engeland op mijn (toch wel erg Hollandse) blog terecht gekomen en ze bood mij een nieuw paar Nike schoenen aan dat ik zelf uit mocht kiezen. Winning! Ik ging voor een super mooi (maar wel antipronatie) paar, met in mijn achterhoofd de gedachte dat het zomaar weer slecht uit zou kunnen pakken. Ik kreeg wel goed advies over de maat van Jenn en las wat meer info over of ze geschikt waren via de Buying Guide die de site bij elke schoen heeft staan. Binnen een week lagen ze daar op mijn trap (gezien ik geen deurmat heb). De Nike Air Zoom Structure 18, ookwel: de tofste antipronatieschoenen ooit. Mooi dat ze waren. Niet te doen. Zo mooi, dat ik eigenlijk direct overtuigd was dat ze bij zouden dragen aan een opleving van mijn shin splints of een andere nieuwe blessure. De site beloofde wel ‘incredible support & a smooth ride‘, maar die verkoper had mij ook ooit zoiets gezegd en dat liep uit op… helemaal niet lopen. Tja.

Ik droeg ze daarom eerst naar kantoor (waar iedereen al kwijlend bij m’n bureau kwam staan), gaf mijn goudenglitterjurkoutfit een update door er de Nikes onder te dragen en waagde me zelfs aan een kleine 5 kilometer op mijn nieuwe lievelings. Ze liepen fantastisch en nog nooit kreeg ik zoveel complimenten over mijn hardloopschoenen, maar ik was nog steeds niet overtuigd van pijnloos lange afstanden lopen.

Totdat ik samen met mijn vriend nieuwe hardloopschoenen voor hem ging uitzoeken bij Run2Day, ik ze toevallig aanhad en de verkoper aanbood een filmpje te maken. Ik deed mijn best om niet overdreven mooi of goed te lopen en het bleek dat ik er alsnog mega steady op liep. Sinds die middag trok ze eigenlijk nooit meer uit, en de afgelopen paar zondagen liep ik er als test ook lange afstanden op van zo’n 16 kilometer. Ik had nergens last van. Ook niet toen ik eenmaal het uur voorbij was en wat vermoeide spieren kreeg. Het bestaat dus: de mooie schoen die mij blessurevrij het leven door laat rennen. Thx Jenn!

Advertentie