Op

En toen opeens was ik op. Geen energie en vooral geen zin. Nergens in. ‘Lusteloos’ bleek de bijpassende formulering te zijn, zo ondervond ik na een sessie Google met zoekterm ‘moe verdrietig nergens zin in’.

Op slag begreep ik hoe je een hekel aan het leven zou kunnen hebben. Depressiviteit: ik snapte daar nooit iets van. ‘Welk cijfer geef je het leven?’ Een 10 natuurlijk. Het leven is fantastisch. De zon. Nieuwe schoenen. Liefde. Come on. Tegenslagen horen erbij, doen pijn, maar alles gaat voorbij. Alles komt wel weer goed.

Tot vorige week dus. Ik zei alles af. De Running Junkies. Schaatsen. Dansen in de Melkweg. Bijkletsen met een vriendin. Dingen waar ik normaal ladingen energie uithaal, waar ik echt naar uit kan kijken. Het leek allemaal drie stappen te ver.

Zondag trok ik desondanks mijn hardloopschoenen aan. De zon scheen, ik liep naar het Amsterdamse bos en ik draaide mijn meisjesmuziek-playlist. Al playbackend vond ik langzaam de Nydia terug zoals ik haar ken. Vrolijk, enthousiast, vol zin.

Elke kilometer opende mijn ogen. Hee zon, jij bent er gewoon nog! Evenals de kracht in mijn benen en de lach op mijn gezicht. 18 kilometer later leek mijn hoofd opgeklaard.

Vandaag besloot ik om klaar te zijn met het een en ander. De never ending whatsapp-conversaties, de vele vragen en wensen van de rest van de wereld, bezig zijn met dingen die niet heel relevant zijn. Ik sta even uit en ga deze week voor thee. Thee en lezen. Luisteren, kijken, lopen. En knuffelen met lieve mensen.

Zondag loop ik de halve van Berlijn. Hopelijk is dan alles wel weer goed.

Let’s go.