In tegenstelling tot vorig jaar wil ik er dit keer geen groot media event van maken, maar gezien ik gemist word door de Strava Community, hier toch maar wat info over mijn afwezigheid.
Ik ben geblesseerd.
Nohhhh G! Watskebeurt?
Ik was lekker op weg met mijn – naar wat nu blijkt iets te ambitieus – marathonschema en liep op zomaar een fijne zondag 25 lange, maar leuke kilometers. Het ging goed. Die middag ging ik met vriendinnen al slenterend door de stad om een geschikte jurk voor een bruiloft te vinden. Tussen de Bijenkorf en River Island voelde ik al dat er iets niet helemaal goed zat in mijn knie, maar ’s avonds nadat we naar de film waren geweest kwam de echte pijn en bleek Pathé City echt veel trappen te hebben.
En toen?
Ook ik heb als onverantwoordelijke loper het een en ander opgestoken van mijn jaar blessuretijd en dus zei ik (met pijn in mijn hart) de Stoomtramloop af en mailde ik direct naar Ron Chang. Mijn wonderfysio. Hij bleek op vakantie te zijn, maar in no time kreeg ik een reactie met doorverwijzing naar een collega, die collega mailde vijf minuten later dat ik rond 9 uur de volgende ochtend moest bellen en om kwart voor negen belde de praktijk mij al om een afspraak te maken. Best. Service. Ever.
Het was geen lopersknie, maar wel iets met een lateral collaterale ligament (?) en een ontsteking? En verder kwamen er naalden, massagetechnieken, wat gekraak en roze tape bij aan de pas. Ondertussen ben ik heel wat tapejes verder, maar ben ik wel in de goede handen van fysiotherapeut Wicky die meedenkt over schema’s, schoenen en vooral ook rust. Af en toe doe ik nog iets doms. Twee dagen achter elkaar rennen, te hard willen finishen, met de Junkies meegaan, maar na zo’n actie en de bijbehorende pijn zie ik Wicky voor me en weet ik gelijk dat ik dat de komende tijd even moet laten. Van fouten leer je, toch?
“Ik durf het bijna niet te vragen, maar… Berlijn?”
Een vraag die je misschien ook maar beter niet kunt stellen, want een blessure komt nooit uit, maar nu ik Hans moet verslaan eind september voel ik de druk toch net iets meer. Mocht je aan je vraag nog een opmerking toevoegen over hoe snel september al niet is, dan is er grote kans dat je een blik des doods terugkrijgt.
Maar Wicky heeft uiteraard een plan! Om toch te blijven lopen mag ik op uiterst traag tempo 1 kilometer rennen afgewisseld met 1 minuut lopen. In mijn eentje ben ik hier niet zo goed in, omdat ik het tempo bijna automatisch omhoog gooi, maar als ik met iemand ben gaat het prima. En dus liep ik zondag een pijnvrije 15k met schoonbroertje Erik en gister een paar rondjes Vondelpark met de b-friend. Ertussenin zat trouwens een RunCoffeeRun waar ik het naar 3.5k op moest geven, maar zoals Wicky dan zegt: focus je op die 15 die wel goed gingen.
Ik heb dus een kleine break van mijn schema, loop wel met met wandelen tussendoor en in een tempo dat ik een meisje over mij hoorde zeggen ‘lekker joggen in de regen!’, maar ik ben er nog! En snel ook weer aanwezig bij de Running Junkies en op Strava. Komt goed kinders.
Words To Run By 
Ohnee wat naar… wel fijn dat er een manier is dat je kunt blijven lopen maar alsnog erg vervelend natuurlijk! Veel sterkte met het herstel!
😦 niet fijn Nydia, maar jij weet er vast toch iets leuks van te maken. Zet hem op!
Het rare van hardlopers is dat bij blessures het eerst gedacht wordt aan het niet meer kunnen lopen van een wedstrijd, eerder dan hoe van de blessure af te geraken, ook al gaat dat ten koste van een goede tijd of sowieso starten in een wedstrijd. Die laatste twee horen eigenlijk op de laatste plaats te komen en de blessuren genezen op plaats 1. In de beleving van een hardloper is dat vaak anders: 1. Slechte tijd, 2. Niet starten en 3. Blessure genezen, als dat kan.