‘Marathon? Gewoon een stukje met de metro’ luidt de kop in het AD dit jaar. Het gaat over de sjacheraars, oplichters, fraudeurs, valsspelers en zwendelaars die sjoemelen, besodemieteren en bedonderen tijdens de 42.195. Elk jaar als ik dit stukje lees denk ik weer hetzelfde: jammer dat synoniemen.net wel geraadpleegd wordt, maar er geen contact gezocht wordt met een van die vreselijke, horkerige, hoe-durf-je-zoiets-afschuwelijks-te-doen-bedriegers. Bij dezen dus maar even reactie van zo’n defraudant, want ik reageer maar al te graag op de zo goed geformuleerde vraag: ‘ben je nou je eigen aan het bedonderen?’.
We gaan hiervoor even terug naar november 2013. Ik liep dat jaar twee marathons (helemaal, van begin tot eind), vond het fantastisch en schreef me samen met hardloopmaatje Jori in voor de marathon van Parijs. Het kostte 115 euro, maar kom op, dan mag je wel lopen in die prachtige stad en ook nog eens op stukken waar normaal alleen auto’s mogen rijden. Formidable!
In januari liep ik met Jori 1.48 op de halve van Egmond en god wat was ik blij. Een pr! Veel sneller dan ik ooit gedacht had. Het kon niet anders dan dat ik die race in Parijs keihard ging nailen. Dit ging echt geweldig worden; een pr, alles! Totdat de pijn in mijn voet kwam. Naar de dokter, foto’s laten maken, fysio, de hele riedel. ‘Parijs, lieve Nydia? Dat kan je wel vergeten. Ga toch fietsen joh.’ aldus mijn huisarts.
Ik wilde helemaal niet fietsen. Ik wilde lopen! Rot toch op met je zwembad en je andere vormen van crosstraining. Geef me gewoon mijn Asics en laat me rennen! Iedereen met een liefde voor lopen moet dit wel snappen, maar helaas kon het mijn voet weinig schelen. Een lange tijd dacht ik dat Parijs nog ver was en alles daardoor mogelijk, maar op een gegeven moment moest ik wel aan mezelf toegeven: vergeet het maar, dit wordt ‘m niet.
Wel ging ik mee naar la douce France en vervolgens ook naar de expo om het startnummer van Jori op te halen. De frustratie liep nog wat hoger op toen ik daar die fijne pre-marathon-spanning voelde en opeens was daar het plan: ik haal mijn startnummer alsnog op, sloop de chip eraf die de tijd registreert en loop een aantal stukken met Jori mee! Als ik pijn heb stop ik direct, gaat het lekker dan loop ik wat verder.
En dus stond ik die bewuste zondag waar ik zo naar had uitgekeken met hem in het startvak. De eerste zes kilometer liep ik mee, daarna stapte ik uit, wandelde via een short cut naar het 21-kilometer-punt en liep weer een stukje mee. Jori had het ondertussen wat zwaarder en dus kwam ik goed van pas; ik scheurde een gelletje voor hem open dat hij niet goed openkreeg, liep af en toe wat vooruit om het publiek vast voor hem op te jutten en gaf een flesje water aan.
Vanaf een kilometer of 38 sprong ik er weer in, en ja, we liepen vervolgens samen – hand in hand – over de finish. Bij de medailles twijfelde ik. Ik wist ook wel dat ik dat ding niet echt verdiend had, maar het leek me een mooi aandenken aan deze geweldige loop. Die zestien kilometer die ik gelopen had, hadden mij laten vliegen. En dus pakte ik hem aan. Na het deelnemersterrein deed ik hem direct af, ik postte geen foto op FB over dat ik de marathon van Parijs gelopen zou hebben en hing het ding thuis expres niet tussen mijn echt verdiende marathon-medailles, maar bij de medailles die ik verdiende met andere wedstrijden zoals de Dam tot Dam. Ik maakte mezelf met die medaille niet wijs dat ik een marathon had gelopen, het was voor mij een herinnering aan een bijzondere dag met Jori.
Wat ik dus maar wil zeggen: soms schrijf je je in, loopt alles anders dan gewenst, maar vind je het alsnog leuk om iets van die wedstrijd mee te krijgen. Je hebt er toch zeker drie maanden naartoe geleefd, misschien al een hotel geboekt in de stad waar het zich allemaal gaat afspelen en het inschrijfgeld al betaald.
Er zitten vast een paar echte sjoemelende zwendelaars tussen de genoemde 110 deelnemers. Wie weet zijn er inderdaad lopers die trots de medaille meenemen naar kantoor nadat ze flink hebben afgesneden. Ik denk echter dat er achter een groot deel van die lopers een mooi verhaal schuilt. Volgend jaar na Rotterdam dus graag die verhalen vertellen en niet willen scoren met dit negatieve gezeur over al die foppende, misleidende, bedottende afzetters. Oui?
Words To Run By 
Terecht dat je m gehouden hebt, je weet zelf toch hoe t zit en waarom je m hebt… daar gaat het om. En een ‘sneuerd’ die er 1 aanpakt en vervolgens net gaat doen dat ie ‘m helemaal gelopen heeft ach; daar moet ik eigenlijk wel om lachen 🙂 coole foto’s trouwens
Er zijn tegenwoordig steeds meer wedstrijden waar je geen medaille meer krijgt, tenzij je een podiumplek hebt verdiend. Reken maar dat potentiële kanshebbers op een podiumplek elkaar nauwlettend in de gaten houden, vooral ook omdat ze elkaar kennen. De niet-podiumplek lopers hoeven niet te frauderen, omdat er geen bewijs van deelname aan de wedstrijd is, zonder aandenken. Lijkt een goede zaak dat het die kant opgaat.