Met een lading knappe bloggers op de cover heb je vast niet kunnen missen dat er een nieuwe Runner’s World in de winkel ligt en een nieuwe Runner’s betekent oude column online dus bij dezen:
Het vriendje probeert ook eens wat
Van die mensen die veel te vroeg in de wedstrijd beginnen te wandelen (die überhaupt beginnen te wandelen): zo’n meisje met losse haren, vergezeld door een jongen in voetbalbroek. Duidelijk een stelletje dat totaal ongetraind vijftien kilometer denkt te lopen. Sukkels.
Ware het niet dat ik het meisje was en de jongen mijn vriend.
Toen ik hem leerde kennen kraakte hij vol verve de loopsport af, nu kreeg ik een screenshot van zijn inschrijving voor de Zevenheuvelen. In plaats van gezeur over ‘dat lopen van jou’, een jongen die zelf ook ergens naartoe trainde en wist wat ‘pace’ betekende (en zijn pace bleek perfect bij het mijne aan te sluiten). Ik deed een dansje.
De avond voor de wedstrijd beantwoordde ik enthousiast vragen waarvan ik vergeten was dat ik er ooit het antwoord ook niet op wist en sloot af met het altijd optimistische: ‘wat kan er fout gaan? Je kunt altijd nog in de bezemwagen stappen.’
Nou, iets wat bijvoorbeeld fout kan gaan is de knie van het vriendje (die een kruisband mist). Rond kilometer zeven gaf hij het aan mij toe en toen ik na een fijn stuk bergafwaarts achterom keek zag ik opeens geen blauw shirt meer.
‘Ik ga sowieso niet uitstappen.’ werd mij medegedeeld toen ik hem weer gevonden had. Ik twijfelde of dat wel zo slim was, maar wat moesten we anders? De bezemwagen leek een mythe te zijn, er waren hier geen trams die ons naar de finish konden brengen en de mountainbikes van de EHBO vervoerden duidelijk geen passagiers. The walk of shame dus. Zeven kilometer lang, met veel goedbedoelde adviezen van de zijlijn (‘Nu al lopen?!’).
Ik probeerde de moed erin te houden door mezelf als vervangend paar krukken op te stellen en te wijzen op hoe ‘episch’ het weer wel niet was (verzin maar eens een positief bijvoeglijk naamwoord als het heel hard waait en regent). Ik schudde met m’n billen ter afleiding (in tijden van nood moet je soms je feministische standpunten opzij schuiven) en maakte mij schuldig aan: ‘we zijn er bijna!’.
De tribunes waren zo goed als leeg toen we dan toch eindelijk de finish over strompelden en we wisten allebei niet zo goed of dit nou knap was of vooral heel erg dom. Maar oké, hij had in ieder geval zijn eerste wedstrijd uitge… lopen, ja.
‘Het is in ieder geval een verhaal voor je column.’ zei hij met een verbeten grijns. ‘Het vriendje probeert ook eens hard te lopen. Schrijf dat maar op.’
Words To Run By 