Eigenlijk was mijn post van vorige week echt de aller-aller-laatste over het dreamteam, maar toen kwam een van de redacteuren van Runner’s World met zo’n mooi stuk over onze marathon, dat ik niet anders kan dan zijn verhaal hier delen. … Lees verder
Het after-marathon-luiheidssyndroom kan flink lang aanhouden. Dat heb ik de afgelopen weken mogen ervaren. Eerst kan je nog zeggen dat je even niet loopt omdat je eergisteren nog een marathon liep, bij twee weken en zelfs een maand is er … Lees verder
De after party van mijn marathon is volop aan de gang. Ik ben nu heel erg hard aan het genieten van een trots gevoel, lieve felicitaties en zelfs wat cadeautjes. Zo kreeg ik van mijn ouders en zus deze geweldige after marathon … Lees verder
Langzaamaan begint het helemaal door te dringen, de spierpijn, maar vooral ook het besef: ik heb een marathon gelopen. Een hele! Wat een ervaring. De ochtend voor de start was ik vooral zenuwachtig. Had ik alles? Dronk ik genoeg? Of … Lees verder
Zoals jullie misschien wel snappen ben ik helemaal kapot, maar hier dan toch een korte post met update. Voor het eerst een marathon lopen is nogal wat. Mijn omgeving heeft heerlijk mee mogen genieten van de trainingen, zenuwen, stress en … Lees verder
Het was de laatste bijeenkomst met het Runner’s World dreamteam voor het moment suprême in April, hij stond al maanden in de agenda en ik keek er volop naar uit. Twaalf kilometer, lente, strand een run georganiseerd door Runner’s World zelf: … Lees verder
Vandaag ligt er weer een nieuwe Runner’s World in de winkel met zeven chocoladerecepten!
(Oh ja, er staan ook vier pagina’s in over het dreamteam en de trainingsloop in Breda en op de website vind je een bijpassend filmpje)
Wat is dat toch met wedstrijden? Vooraf voel je je niet lekker en krijg je opeens pijn in je linkerbeen, maar tijdens het lopen is alles weg en achteraf blijk je zelfs een toptijd neergezet te hebben. Zaterdag mocht ik dit gevoel weer eens meemaken, want met het Runner’s World dreamteam mocht ik meedoen aan mijn eerste buitenlandse wedstrijd. Klinkt chiquer dan het was – want we liepen in het Belgische Watervliet – maar toch.
Van te voren was ik flink bang gemaakt voor deze Leopoldsloop door redacteur Ramiro. Het zou namelijk een run worden van 13.5 kilometer heen EN terug over een dijk. Ik kreeg horrorbeelden op mijn netvlies van een eindeloze lap asfalt en een snelweg er vlak naast. Het zou zo erg zijn, zei trainer Rob, dat als we dit zouden overleven, we de Coolsingel ook zeker zouden halen.
Het begon allemaal in een surrealistische, betonnen sporthal waar heel hard Lana Del Reys Born to die aanstond (…). Gelukkig kwamen de helden van het dreamteam al snel binnendruppelen, werd het gezellig en kreeg ik er zowaar een beetje zin in om die dijk bij z’n lurven te pakken (die heeft een dijk wel toch?).
Na een korte sprint van Udjen en mij naar de start – planning blijkt niet echt iets voor ons te zijn – startten we. Het was windstil en de dijk bleek veel lager te scoren op de horrorschaal dan verwacht. Al kletsend verslonden we de ene kilometer na de ander. Ondertussen oefende ik met mijn eerste sportgelletjes, kwam Rob af en toe naast ons fietsen en zwaaiden we vrolijk naar de dreamteam-mannen die voorbij kwamen. Een prima loopje dus.
Na 23 kilometer zagen we opeens Steven opdoemen in de verte. Hij was al gefinished, maar kwam ons nog even ophalen (HELD!). Samen liepen we op en onder enige aanmoediging van zijn kant (we gaan er nog even drie inhalen!) versnelde het tempo. Voor ik het wist waren de laatste vier kilometer voorbij en finishte ik rond de 2:30. Een bizar snelle tijd, gezien ik verwacht had rond de drie uur te lopen.
Clou van het verhaal is dus dat jullie alvast bloemen kunnen bestellen (en zo’n toffe heliumballon) voor bij de finish in Rotterdam op 14 april. Als Rob gelijk had heb ik de Coolsingel in the pocket.
Gister liep ik met het dreamteam 25 kilometer in Breda. Met enige zenuwen stapte ik ’s ochtends bij Runner’s World-redacteuren Ramiro en Marius in de auto. Niet omdat zij nou zo eng zijn, maar door de afstand. Nog nooit liep ik ZO ver. Gewapend met krentenbollen en muziek gingen we op road trip richting de plek des onheils, waar alles uiteindelijk – natuurlijk – enorm meeviel.
Eenmaal bij de start keek Ramiro nog eens naar het regenachtige weer, het ijzige paadje waar we moesten starten en onze bibberende beentjes en vroeg zich vervolgens hardop af wat hij ons aandeed. Ik zal eerlijk zijn, nog geen seconde voor zijn vraag dacht ik precies hetzelfde. Ik was alleen niet om half zes opgestaan om mezelf 2,5 uur op te sluiten in een wc (en vervolgens te doen alsof ik alsnog het rondje gelopen had), dus deed ik m’n muts op, sloot mezelf aan bij de pacer die 6,15 minuten per kilometer zou lopen en ging van start.
Twee minuten later hoorde ik opeens Udjen en Caroline achter me. Geen idee hoe ik het voor elkaar kreeg, maar ik was dus gestart in een te snelle groep (namelijk die van 6 minuten per kilometer). Uiteindelijk bleek dat juist heel fijn, want tot kilometer 15 kletsten Udjen en ik de oren van Carolines hoofd en vloog de tijd daardoor voorbij.
Na dat punt besloot ik mijn muziek het werk te laten doen en ging ik zo dicht mogelijk bij de rest van de groep lopen, om wat bescherming tegen wind en regen te vinden. Het lopen ging prima, maar ondertussen kreeg ik het wat koud en had ik wel zin in een warme douche. Onder het motto let’s get this over with versnelde ik iets en begon het aftellen van de laatste kilometers.
Bij de finish bleek weer eens dat het dreamteam echt uit helden bestaat. Iedereen liep de 25k prima uit. Zelfs Chris met blessure en Caroline die net terug was van een week wintersporten. Daarna nog even poseren voor de fotograaf in korte broek was ook al geen probleem. Met hernieuwde energie en motivatie ga ik deze week dus weer verder met mijn trainingen. Thx team! Het is bijna jammer dat ik niet elke zondag om half 6 op mag staan voor een dagje dreamteam.
Weten jullie nog dat ik ongeveer een maand geleden de Kievitloop deed, samen met de dreamteamers van Runner’s World? Bij de finish stond redacteur Ton ons op te wachten met een camera. Ik had aan hem beloofd wat adem over te houden voor een korte evaluatie, maar ergens halverwege het tweede rondje ben ik dat geloof ik vergeten.
Wel leuk voor de kijker, want het levert een filmpje op met een nadampend meisje waarvan zelfs de bril beslaat.
Bekijk mijn tien (hijgende) seconds of fame op runnersweb.
Words To Run By 