Eigenlijk was mijn post van vorige week echt de aller-aller-laatste over het dreamteam, maar toen kwam een van de redacteuren van Runner’s World met zo’n mooi stuk over onze marathon, dat ik niet anders kan dan zijn verhaal hier delen. … Lees verder
Het after-marathon-luiheidssyndroom kan flink lang aanhouden. Dat heb ik de afgelopen weken mogen ervaren. Eerst kan je nog zeggen dat je even niet loopt omdat je eergisteren nog een marathon liep, bij twee weken en zelfs een maand is er … Lees verder
Langzaamaan begint het helemaal door te dringen, de spierpijn, maar vooral ook het besef: ik heb een marathon gelopen. Een hele! Wat een ervaring. De ochtend voor de start was ik vooral zenuwachtig. Had ik alles? Dronk ik genoeg? Of … Lees verder
Zoals jullie misschien wel snappen ben ik helemaal kapot, maar hier dan toch een korte post met update. Voor het eerst een marathon lopen is nogal wat. Mijn omgeving heeft heerlijk mee mogen genieten van de trainingen, zenuwen, stress en … Lees verder
Het was de laatste bijeenkomst met het Runner’s World dreamteam voor het moment suprême in April, hij stond al maanden in de agenda en ik keek er volop naar uit. Twaalf kilometer, lente, strand een run georganiseerd door Runner’s World zelf: … Lees verder
Wat is dat toch met wedstrijden? Vooraf voel je je niet lekker en krijg je opeens pijn in je linkerbeen, maar tijdens het lopen is alles weg en achteraf blijk je zelfs een toptijd neergezet te hebben. Zaterdag mocht ik dit gevoel weer eens meemaken, want met het Runner’s World dreamteam mocht ik meedoen aan mijn eerste buitenlandse wedstrijd. Klinkt chiquer dan het was – want we liepen in het Belgische Watervliet – maar toch.
Van te voren was ik flink bang gemaakt voor deze Leopoldsloop door redacteur Ramiro. Het zou namelijk een run worden van 13.5 kilometer heen EN terug over een dijk. Ik kreeg horrorbeelden op mijn netvlies van een eindeloze lap asfalt en een snelweg er vlak naast. Het zou zo erg zijn, zei trainer Rob, dat als we dit zouden overleven, we de Coolsingel ook zeker zouden halen.
Het begon allemaal in een surrealistische, betonnen sporthal waar heel hard Lana Del Reys Born to die aanstond (…). Gelukkig kwamen de helden van het dreamteam al snel binnendruppelen, werd het gezellig en kreeg ik er zowaar een beetje zin in om die dijk bij z’n lurven te pakken (die heeft een dijk wel toch?).
Na een korte sprint van Udjen en mij naar de start – planning blijkt niet echt iets voor ons te zijn – startten we. Het was windstil en de dijk bleek veel lager te scoren op de horrorschaal dan verwacht. Al kletsend verslonden we de ene kilometer na de ander. Ondertussen oefende ik met mijn eerste sportgelletjes, kwam Rob af en toe naast ons fietsen en zwaaiden we vrolijk naar de dreamteam-mannen die voorbij kwamen. Een prima loopje dus.
Na 23 kilometer zagen we opeens Steven opdoemen in de verte. Hij was al gefinished, maar kwam ons nog even ophalen (HELD!). Samen liepen we op en onder enige aanmoediging van zijn kant (we gaan er nog even drie inhalen!) versnelde het tempo. Voor ik het wist waren de laatste vier kilometer voorbij en finishte ik rond de 2:30. Een bizar snelle tijd, gezien ik verwacht had rond de drie uur te lopen.
Clou van het verhaal is dus dat jullie alvast bloemen kunnen bestellen (en zo’n toffe heliumballon) voor bij de finish in Rotterdam op 14 april. Als Rob gelijk had heb ik de Coolsingel in the pocket.
Gister liep ik met het dreamteam 25 kilometer in Breda. Met enige zenuwen stapte ik ’s ochtends bij Runner’s World-redacteuren Ramiro en Marius in de auto. Niet omdat zij nou zo eng zijn, maar door de afstand. Nog nooit liep ik ZO ver. Gewapend met krentenbollen en muziek gingen we op road trip richting de plek des onheils, waar alles uiteindelijk – natuurlijk – enorm meeviel.
Eenmaal bij de start keek Ramiro nog eens naar het regenachtige weer, het ijzige paadje waar we moesten starten en onze bibberende beentjes en vroeg zich vervolgens hardop af wat hij ons aandeed. Ik zal eerlijk zijn, nog geen seconde voor zijn vraag dacht ik precies hetzelfde. Ik was alleen niet om half zes opgestaan om mezelf 2,5 uur op te sluiten in een wc (en vervolgens te doen alsof ik alsnog het rondje gelopen had), dus deed ik m’n muts op, sloot mezelf aan bij de pacer die 6,15 minuten per kilometer zou lopen en ging van start.
Twee minuten later hoorde ik opeens Udjen en Caroline achter me. Geen idee hoe ik het voor elkaar kreeg, maar ik was dus gestart in een te snelle groep (namelijk die van 6 minuten per kilometer). Uiteindelijk bleek dat juist heel fijn, want tot kilometer 15 kletsten Udjen en ik de oren van Carolines hoofd en vloog de tijd daardoor voorbij.
Na dat punt besloot ik mijn muziek het werk te laten doen en ging ik zo dicht mogelijk bij de rest van de groep lopen, om wat bescherming tegen wind en regen te vinden. Het lopen ging prima, maar ondertussen kreeg ik het wat koud en had ik wel zin in een warme douche. Onder het motto let’s get this over with versnelde ik iets en begon het aftellen van de laatste kilometers.
Bij de finish bleek weer eens dat het dreamteam echt uit helden bestaat. Iedereen liep de 25k prima uit. Zelfs Chris met blessure en Caroline die net terug was van een week wintersporten. Daarna nog even poseren voor de fotograaf in korte broek was ook al geen probleem. Met hernieuwde energie en motivatie ga ik deze week dus weer verder met mijn trainingen. Thx team! Het is bijna jammer dat ik niet elke zondag om half 6 op mag staan voor een dagje dreamteam.
Weten jullie nog dat ik ongeveer een maand geleden de Kievitloop deed, samen met de dreamteamers van Runner’s World? Bij de finish stond redacteur Ton ons op te wachten met een camera. Ik had aan hem beloofd wat adem over te houden voor een korte evaluatie, maar ergens halverwege het tweede rondje ben ik dat geloof ik vergeten.
Wel leuk voor de kijker, want het levert een filmpje op met een nadampend meisje waarvan zelfs de bril beslaat.
Bekijk mijn tien (hijgende) seconds of fame op runnersweb.
Het was een bijzonder loopjaar. Geveld door shin splints begon ik 2012 bijna vanaf nul, terwijl ik nu – een jaar verder- bezig ben met trainen voor een marathon. Het kan hard gaan.
Hoe dat allemaal zo kwam? In januari plakte Maaike een schema op mijn deur voor de Marikenloop en ik probeerde langzaamaan de drie trainingen per week weer op te pakken. Het ging goed, het ging steeds beter en voor ik het wist liep ik weer een wedstrijdje. Vanaf dat moment ging het heel lekker en liep ik er nog één. En nog één, en nog één. 2012 was een top loopjaar!
Terugdenkend aan de mooiste loopmomenten komen er ontzettend veel goede herinneringen boven. Meer nog dan ik verwacht had. Wat brengt het hardlopen mij toch vaak in bijzondere situaties, op bijzondere plekken, met bijzondere mensen.
Tegen alle verwachtingen in mocht ik dit jaar bijvoorbeeld meedoen aan de Rock and Run met startnummer 1. Ik liep er zes kilometer in Wonder Woman-outfit en won daar zelfs een gitaar mee! Vanwege de outfit – niet vanwege de loopkunsten – maar toch: ik had nooit gedacht iets te winnen met een run.
In de zomer zorgde Nike dat hardlopen een spel werd in plaats van een verplichting. Er werden twintig checkpoints over Amsterdam verspreid en lopers kregen de opdracht er zoveel mogelijk te vinden en te fotograferen. Ik hield er een eigen checkpoint aan over met een enorme foto van mezelf erop. Nice!
Verder leerde ik nieuwe mensen kennen en mocht ik op pad met een aantal inspirerende lopers waar ik veel van kon leren. Marko Koers was zo iemand en Ellen van Langen. Maar ook niet-Olympiërs, zoals m’n oud-collega Susan die net begonnen is met lopen en hard werkt om steeds beter te worden of nieuwe (loop)vriendin Rachel die dit jaar gewoon even een marathon liep in 4:07. Haar eerste en nog in een – voor haar – vreemde stad ook. Zo knap!
Dan nog mijn tijden op de Dam tot Dam en halve marathon waar ik zo trots op ben, om zeven uur ’s ochtends een run doen langs de haven van Hamburg, met de Running Junkies hard gaan en achteraf hutspot eten, de verse sneeuw trotseren op hardloopschoenen, mee met de crew van We Run LND, het Vondelpark onveilig maken met GirlsLove2Run, Amsterdam de stuipen op het lijf jagen met groene pruik op tijdens de Halloween run, alle elementen rennen tijdens een speciale We Run AMS-editie, de zon zien opkomen op IJburg of gewoon lekker lopen met Maaike.
En natuurlijk de kers op de taart: mijn deelname aan het Runner’s World dreamteam. Een nu al onvergetelijke ervaring en een mooie brug naar 2013. Het lijkt bijna niet mogelijk, maar hopelijk wordt dat een nog mooier loopjaar. Let’s rock it!
Vanaf nu duurt het niet lang meer. Nog even en we worden door wildvreemden streng aangesproken als we een hap taart willen nemen of ons tempo iets verlagen tijdens een trainingsloopje door de buurt. Vandaag is namelijk het januarinummer van Runner’s World uitgekomen, met daarin maar liefst vijf pagina’s dreamteam. En zonder dat ik teveel op wil scheppen: wat een bijzondere en inspirerende mensen zitten er toch in mijn team!
Zo lees je in Runner’s World dat ons Chris ooit een wedstrijd over 106 kilometer liep, Caroline haar eerste marathon als een vijfenhalf uur durende hel omschrijft, maar de 42 kilometer toch als favoriete afstand noemt, Stevens pr op de marathon 2.28 is en hij met zijn 57 jaar een streeftijd van 2.43 heeft voor de R’dam marathon, Hans pas begin 2012 begonnen is met serieus lopen en toch al een marathon op zijn naam heeft staan en dat Udjen zelfs met vier kinderen nog tijd weet te vinden om te trainen.
Genoeg inspiratie dus om blogposts mee vol te schrijven, maar ik duik eerst even de RW in. Ik zag namelijk al een heel interessant artikel over het mogelijke einde van de schijf van vijf voorbijkomen, een bizarre wedstrijd in de jungle, looptechniektips en fijne columns (En het blijkt ook nog eens een triatlon special te zijn!).
Benieuwd of er ook nog iets van inspiratie uit mijn stukje te halen valt? Lees het hieronder:
Words To Run By 