NIET RENNEN!

Dat je marathonschema precies in die ene week begint dat je aan het werk bent op Pinkpop… Op de planning: 19 kilometer op zondag. De afsluitende dag. De dag waarop je al zoveel koffie hebt gezet dat je de woorden …

Hardlopen in de kou

Het is heel erg koud en het is zondag. Een slechte combinatie voor de gemiddelde hardloper, gezien zondag de dag van de lange afstand is. Ben je aan het twijfelen of je wel of niet naar buiten gaat vandaag? Ga! Volg deze tips op en je zit goed. Het is misschien koud, maar de mooie sneeuwlandschappen maken alles weer goed.

Warm de deur uit
Normaal ben ik niet zo van de warming up. Het kost tijd en energie, terwijl ik beide goed kan gebruiken voor mijn run. Ik weet natuurlijk dat dat onzin is (en ik hoop dan ook dat trainer Rob niet meeleest), maar uiteindelijk doe ik het eigenlijk nooit. Behalve op dagen als deze, waarop het nog belangrijker is. Binnen probeer ik al warm te worden door de trap op en af te rennen en wat heen en weer te springen (tot hilariteit van de huisgenoten). Ik las hier de goede tip dat een speedy clean up van je huis ook werkt. Multitasken to the max!

Laagjes
Een grote, dikke fleecetrui werkt lang niet zo goed als verschillende dunne laagjes. Ik draag een hemdje, een running shirt en daaroverheen het fijnste, warmste running jasje dat ik ooit gezien heb. Verder tights met shorts erover (toegegeven: niet vanwege de warmte, maar meer vanwege de looks) en wat langere sokken dan de enkelsokken die ik normaal draag.

Uitdroging
Door de kou heb je niet zo snel door dat je lichaam water nodig heeft. Neem het toch mee bij langere afstanden en herinner jezelf eraan regelmatig een slokje te nemen. Bijvoorbeeld na elke 3 kilometer een beetje. Ook doe ik wat vaseline op m’n lippen om schrale lippen te voorkomen.

Handschoenen en muts
Het grootste gedeelte van je lichaamstemperatuur verlies je via je handen, hoofd en hals. Een muts en handschoenen zijn daarom een pre. Als het echt koud is – zoals vandaag – kunnen wanten een betere uitkomst zijn dan handschoenen met losse vingers. Dit komt doordat je vingers dan van elkaars temperatuur kunnen meegenieten. Je zou de twee ook nog kunnen combineren als je snel last hebt van ijskoude handen. Heb je geen hooggesloten jasje, dan kun je ook een sjaal omdoen. Door er doorheen te ademen heb je minder last van een brandend gevoel in je keel.

Plan je run
Zorg ervoor dat je geen lang stuk naar huis moet lopen. Bedenk van te voren een mooie route die past bij het aantal minuten dat je moet lopen en experimenteer niet te veel met onbekende paadjes waar je de weg kunt kwijtraken (story of my life) Is er kans dat je blessure op gaat spelen? Blijf dan in de buurt van huis, zodat je altijd snel weer thuis bent als het rennen niet meer gaat. Vriendin Maaike kreeg onlangs last van een zo pijnlijke lopersknie dat ze na drie kilometer strompelend naar huis moest. Rennend is dat niets, maar lopend nog best ver en je koelt in no time af.

Hot and steamy
Blijf vooral niet te lang in je koude, natte kleding rondlopen als je klaar bent. Kleed je zo snel mogelijk om en sluit je run af met een dampende kop verse gemberthee. Het warmt je op en de gember schijnt goed te zijn tegen spierpijn de volgende dag.

Zo. Dan ga ik nu al opruimend door het huis heen rennen en daarna een stukje lopen. Mochten jullie ook nog een rondje gaan doen: succes!

Advertentie

Struggles van een loper

Ik wist dat het moment zou komen. Iedereen om mij heen reageerde tenslotte al ontzettend verbaasd en gechoqueerd op het feit dat ik een marathon wil gaan lopen, dus op een gegeven moment zou ik zelf ook nog wel een soortgelijke ingeving krijgen. Nou, daar was ‘ie dan hoor. Toen ik afgelopen vrijdag moe thuiskwam van werk, het buiten best koud was en er een uur gelopen moest worden schoot er heel even door mijn hoofd: waarom doe ik dit eigenlijk?

Gelukkig verdween de gedachte nog voordat ik kon checken of ik nou m’n linker- of rechterhardloopsok in mijn hand had – de daily struggles van een hardloper – en kon ik er probleemloos antwoord op geven.

Het is namelijk niet altijd leuk. Het is niet altijd pijnloos. Het is niet altijd droog buiten. Maar wat geeft het lopen een voldoening en iets om trots op te zijn!

Nachtenlang dansen of koffie drinken met vriendinnen is heel erg gezellig, maar niet zo bevredigend als jezelf uitdagen, grenzen opzoeken en die vervolgens overschrijden. Weer een kilometer verder, weer een snellere tijd op de tien kilometer. Ik ben trots op mezelf dat ik ooit begonnen ben met twee minuten hardlopen, twee minuten wandelen en nu drie keer in de week met gemak een uurtje ga rennen. Ik voel me energieker en fitter dan ooit en al rennend lijkt het soms of ik de hele wereld aan kan. Natuurlijk lijkt het af en toe ook alsof de Nesciobrug geen eind kent of dat de wind expres keert als ik dat ook doe, maar eenmaal thuis voelt het toch weer goed.

Dus, sorry running, dat ik een moment twijfelde aan onze relatie. Volgende keer mag je me voor straf laten stoppen bij alle stoplichten of lichtelijk laten struikelen over niets. Zolang je me maar niet blijft opzadelen met drie linkersokken.

Schema-angst

Ik zag het eerst als een behoorlijke uitdaging, maar ik ben nu al helemaal fan: lopen met een vast trainingsschema. Vorige week kreeg ik mijn versie binnen van dreamteam trainer Rob Veer. Precies aangepast op mijn persoonlijke doel en wensen kon ik mij geen beter schema wensen. Ik loop vier keer in de week, het hoeft allemaal niet al te hard en ik mag op dinsdag gewoon met mijn mede Running Junkies de straten van Amsterdam bestormen.

Toch keek ik ietwat op tegen dat schema. Waarom die lichte angst? Vanwege het vast zitten aan het lopen. Ik was bang dat het misschien wat moeilijk te combineren zou zijn met de rest van mijn drukke bestaan en dat ik helemaal kapot alsnog het park ingestuurd zou worden. Heel anders dan wanneer je eigen baas bent over je wekelijkse workouts.

In de praktijk blijkt het juist fantastisch te zijn. Het park ingestuurd worden terwijl je je eigenlijk moe en suf voelt werkt als een enorme oppepper. Zaterdagochtend heb ik voor achten mijn training van de dag er al opzitten en ik heb energie voor tien. Vrolijk en vol zin kom ik op mijn werk aan en loop ik zonder moeite direct wat volle kratten met bestelde producten naar de kelder. Niets wakker worden met een amandelmelk latte, mijn boost heb ik vanochtend al gehad. Daarbij blijkt de zonsopgang op IJburg van hoog esthetisch niveau te zijn. Mooi meegenomen.

Sneeuw? Killed it!

Wow, wow, wow. Dat het heftig kon worden om in de winter te gaan trainen voor mijn eerste marathon kon ik weten, maar in de tweede week van mijn marathonschema al sneeuw?! Seriously?

Toen ik gekozen werd voor het dreamteam wist ik dat het een zware winter zou worden. Niet dat ik het zo ontzettend erg vind om te lopen in de kou, ik ben gewoon meer van het type lekker-met-een-dekentje-bij-de-verwarming als de temperaturen dalen. Mijn vorige winters liepen dan ook niet over van de kilometers. Af en toe een klein stukje joggen en ik was al heel trots op mezelf.

Nu ik vast zit aan een schema gaat dat niet langer. Ook niet als het sneeuwt, glad is en ik nog voor mijn werk mijn training gedaan moet hebben, omdat het er anders niet meer van komt. Vol goede moed stap met wapperende haren naar buiten om een van de fijnste runs van het jaar mee te maken. De zon schijnt volop, de sneeuw is nog vers en het park waar ik al zo vaak gelopen heb is veranderd in onontgonnen terrein dat nog ontdekt moet worden.

Mocht je in een lopersdip zitten, laat de verse sneeuw dan een reden zijn om je veters weer eens stevig vast te knopen en eropuit te gaan. Het zal je niet teleurstellen.

Aan de bak

Eindelijk. De mail van trainer Rob was binnen, de bijlage goed bestudeerd en maandag mocht ik dan toch echt aan de bak: trainen voor DE marathon. Niet dat ik voor de mail niet mocht rennen, maar op een of andere manier had ik bedacht dat het mij goed zou doen even wat minder te lopen. Of eigenlijk helemaal niet, op één vaste avond na waarop ik met mijn mede running junkies een rondje A’dam doe. Tijdens die twee weken leek het een goed idee. Niet nadenken over lopen, over op tijd eten of waar je het best kunt lopen als het al donker is. Geen planning, geen gedoe en vooral even niets moeten van mezelf.

Op momenten dat het met windkracht 10 over de dijk raasde en mijn huisgenootje braaf naar buiten stapte voor een kilometer of vijftien leek het zo fijn om even niet te hoeven. Maar nu ik weer twee trainingen achter de rug heb ben ik compleet overtuigd van het tegenovergestelde. De afgelopen twee weken waren namelijk helemaal niet zo fijn. Nee, ik hoefde niets van mezelf, maar ik was wel uitgeblust, zat niet lekker in mijn vel en zelfs een tikkeltje chagrijnig. Nu pas zie ik dat dat niet kwam door de donkere dagen, of omdat ik het druk had met van alles. Het kwam gewoon omdat mijn lichaam en geest het lopen nodig hebben. Het lijkt uitputtend, maar het geeft juist zoveel energie en inspiratie.

Gister mocht ik weer. Ik kwam thuis na een slopende dag van 12 uur werk. Het was donker, koud en het regende alsof al het water dat tijdens mijn looploze weken had moeten vallen zich opgehoopt had. Wachtend tot het moment dat ik op mijn gloednieuwe New Balancejes een voet buiten de deur zou zetten. Het regende zo hard, dat er een klein meertje in mijn mouw ontstond en ik vreesde voor het voortbestaan van mijn telefoon. Ik sopte door mijn schoenen en zag geen fuck meer dankzij de combinatie regendruppels, condens en bril. En toch kwam ik ontzettend gelukkig thuis. Dacht geen moment meer aan die lange werkdag en besefte mij dat jezelf trakteren op twee looploze weken een van de domste dingen is die je kunt doen. Volgende keer beloon ik mezelf wel weer met dat veel te dure nieuwe loopjasje.