End of the world run

Een tien kilometer lange street race dwars door Amsterdam, met kans op inslag van meteorieten, de aankomst van aliens of een zondvloed. Dat was de opzet van de ‘End of the world race’, gister georganiseerd door de Running Junkies en Run2Day. Met die apocalypse bleek het uiteindelijk mee te vallen, maar minder hard werd er niet om gelopen. Full speed namen de deelnemers de straten over, wat tot een spannende (eind)strijd leidde.

End of the world run - Checkpoint Magere Brug

Het idee komt van een running crew uit New York: je organiseert een race door de stad zonder afzetlint of tijdklok. Er zijn een aantal checkpoints waar je je als loper moet melden, maar hoe je van het ene punt naar het ander rent is aan jou. Afsnijden mag, maar de kans dat je omloopt is dus ook aanwezig.

Winnaar werd running junkie Erwin Meijer. Knap, want zijn concurrentie loog er niet om. Hij nam het onder anderen op tegen drievoudig Olympisch deelnemer Marko Koers. Het ging dus H.A.R.D. Respect! Het was het waard, want dankzij Run2Day ging hij met een paar nieuwe schoenen richting huis. Toch mooi meegenomen zo op je vrije zaterdagavond.

Zelf heb ik de race niet gelopen, omdat ik dienst deed als checkpointbewaker. Ik mocht op de heuvel op het Museumplein toekijken hoe de lopers omhoog sprintten om vervolgens in volle vaart te verdwijnen in het donker. Volgende keer is die eer aan iemand anders, want dan doe ik sowieso mee. Amsterdam, it’s on!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Advertentie

Samen lopen

Een aantal weken terug raadde ik een net verhuisde vriend aan te beginnen met hardlopen zodat hij mensen zou leren kennen. Hij keek mij nogal vreemd aan. Hardlopen doe je alleen toch? Ja, maar aan de andere kant ook nee. Als je wil kan hardlopen juist een hele sociale sport zijn, maar dan wel zonder al die verplichtingen die om een teamsport heen hangen. Score!

Eerst leek het mij vooral eng om met een groep te lopen. Ze zijn sneller, beter, gaan veel verder en hebben magic powers. Tenminste, dat lijkt zo van te voren. In de praktijk valt dat reuze mee. Als je niet van het harde werk houdt, dan moet je natuurlijk niet kiezen voor een event of groepje vernoemd naar Speedy Gonzalez, maar in andere groepen is er vrijwel altijd een mix van verschillende niveaus en wordt er goed op de wat langzamere lopers gelet.

Eenmaal over deze angst heen gestapt kun je opzoek naar leuke events of groepen om je zo nu en dan bij aan te sluiten. We Run AMS bijvoorbeeld, elke woensdag vanuit de Nike store in de Kalverstraat, een Run2Day bij jou in de buurt, de trainingen vanuit de Asics winkel of mijn persoonlijke favoriet: de Running Junkies. Enorm motiverend om eens met andere lopers te praten, maar ook nog eens heel gezellig. Vooral natuurlijk als de loop afgesloten wordt met warme choco of een biertje.

Als je uit een wat kleinere plaats komt ligt het misschien wat lastiger, maar ook daar is  er altijd wel een buddy te vinden. Kwestie van iemand aan durven te spreken tijdens een run. Zo werd mijn zus vorig jaar tijdens een uitputtend rondje bij de arm gegrepen door een meneer op leeftijd – om het netjes te zeggen – die haar nog flink wat kilometers mee op stap nam. Zo’n onverwachte running buddy kan dus zomaar je afstand helpen verdubbelen of je pace wat omhoog krijgen.

Het wordt volgens mij onderschat wat een sociale sport hardlopen is. Of kan zijn, als je ervoor openstaat. Zelf loop ik het liefst een paar van mijn trainingen samen, omdat de kilometers dan voorbij vliegen. Mocht je dus nog iemand zoeken om mee te lopen: laat maar weten. Lijkt me leuk!

Samen met vriendinnen Lieke en Maaike de Marikenloop lopen