Mission accepted

Ergens vorige week ging het helemaal mis. Het was geloof ik de halve van Egmond die de doorslag gaf. Ik liep daar voor mijn doen heel lekker en hardloopvriendje Cris begon spontaan te rekenen en kwam met een trainingsdoel voor de marathon van Parijs: onder de 3:45 finishen. Eerst lachte ik hem uit, maar toen kwam er een mail met het onderwerp ‘mission Paris’ en een serieus schema, een marathon meeting waarin mij alles omtrent dit schema werd uitgelegd en mijn eerste echte intervaltraining. Opeens train ik voor een marathon onder de 3:45. Gekkenhuis.

Ik hou namelijk niet van verplicht bepaalde tijden moeten lopen, ik hou niet van kapot gaan op dagen dat ik niet kapot wil gaan, ik hou niet van achteraan lopen en het net niet bij kunnen houden en bovenal hou ik niet van falen. Genoeg reden dus om vooral niet met eindtijden bezig te zijn en vooral lekker te gaan lopen in een relaxt tempo. Pech, want dat alles is hierbij dus mooi voorbij.

Laat ik vooral met mezelf afspreken dat verplicht bepaalde tijden lopen ook best leuk kan zijn, dat kapot gaan nooit kwaad kan, dat ik maar harder moet trainen als ik achteraan loop en het niet bij kan houden en dat een beetje falen op z’n tijd geen kwaad kan. Wellicht wordt het dan toch nog leuk. Ook als ik per ongeluk 3:51 loop in Parijs, of zelfs boven de vier uur finish (het staat mij scherp bij dat je je race day-fitheid niet altijd kunt plannen).

Mission accepted coach Cris. BRING IT!